روزی روزگاری

 

چند دقیقه ای وقت گذاشتم و آرشیو این خانه را خواندم. نمی دانستم باید بخندم یا گریه کنم...

برای آن دنیای معصوم، آن دغدغه های کوچک و آن دلخوشی های حقیر!

چقدر بزرگ شده ام...

چقدر فاصله گرفته ام از آن روزها...

چقدر دغدغه و دردهای غم انگیز دارم این روزها!

نمی دانم...

شاید چند سال بعد دوباره این روزهایم را بخوانم و به دغدغه های امروزم بخندم! از آن روزهای ساده و خوش، راحت و آسوده و سریع گذشتم...

اما این روزها کش می آیند...

کش می آیند و غمگین می شوند.

نظرتان دربارۀ دنیای آدم بزرگ ها چیست؟ به نظرتان زیادی تنگ و کوچک و جدی نیست؟

چطور می شود تحملش کرد؟

باید دنبال رنج کمتر بود یا لذت بیشتر؟

آیییی آدم ها که بر ساحل نشسته اید!.... شاد و خندانید واقعا؟؟!

برچسب‌ها: ده سال بعد از حال این روزام آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...