دردِ اجباری، رنجِ اختیاری

1

سامرست موآم زمانی گفته بود که در پس هر اصلاح صورت، فلسفه ای نهفته است. ... مهم نیست عمل چه اندازه عادی و پیش پاافتاده به نظر بیاید، بلکه فقط کافی است آن را در زمانی طولانی انجام دهید تا عاقبت به صورت عملی تفکربرانگیز و حتی تأمل برانگیز درآید.

2.

من بدون نوشتن افکارم بر کاغذ، درک درستی از امور نخواهم داشت.

3.

درد اجباری است، رنج کشیدن اختیاری است.

4.

هر روز موقعی از نوشتن دست می کشم که احساس می کنم باز هم توان نوشتن دارم. این کار را انجام بدهید تا ببینید روز بعد برنامه تان چه راحت و روان پیش خواهد رفت. آدم باید برای پیش بردن کارهایش ضرباهنگ را حفظ کند. در پروژه های طولانی مدت این امر بسیار اهمیت دارد. در دویدن، به محض تنظیم ریتم ها، آسودگی از راه می رسد.

5.

گاهی که به زندگی فکر می کنم، احساس می کنم تکه چوبی هستم که آب با خود به ساحل آورده باشد.

6.

علتش را نمی دانم، ولی آدم هرقدر سنش بالاتر می رود مشغله اش هم بیشتر می شود.

7.

بیش از دو دهه دویدن، مرا قدرتمندتر کرده است؛ چه ازلحاظ فیزیکی و چه ازنظر احساسی.

8.

بنا به هر دلیلی غلبه بر دیگران یا شکست از آنان هیچ اهمیتی برایم ندارد. اصولاً موضوع غلبه بر دیگران در اندیشۀ من جایگاهی ندارد. علاقۀ من بیشتر دستیابی به هدفی است که برای خود ترسیم کرده ام و از این قرار، دوی استقامت ورزشی ایده آل و کامل برای انسانی با ساختار ذهنی من است. ... عاملی که بیش از هر چیز دیگر به اکثر دوندگان انگیزه می دهد، هدف شخصی است: برای نمونه، رسیدن به یک حدنصاب تازه و شکستن رکورد خود.

از کتاب:

از دو که حرف می زنم، از چه حرف می زنم